فقط دلهای شکسته میفهمند      که وقت دل تنگی ، یک «آه»

چقدر وزن دارد

امان از دل زینب

اصلا دگر تحمّل این غم نمی‌شود

حتی مجال گریه فراهم نمی‌شود

ویرانم از درون که شبیه خرابی‌ام

ویرانه‌های زلزله ‌بم نمی‌شود

این روزگار هر چه دلش خواست می‌کند

این روزگار هر چه بگویم نمی‌شود

آنقدر ابری‌ام که نگو، روز، ماه، سال

اصلا چرا همیشه محرم نمی‌شود؟

گندم نخورده از تو جدایم نموده‌اند

شرح‌اش به این دو جملة مبهم نمی‌شود

هی صبر پشت صبر... بیا ای همیشه مرد

عالم بدون عشق تو عالم نمی‌شود

برگرد ای مسافر شبهای انتظار

چیزی که از بزرگی‌تان کم نمی‌شود

  ترسم از اون روزیه که تو بیایی و من تو خاک باشم آقا…
    ترسم از آن روزیه که تو بیایی و من نباشم آقا…
 
  آقا این دل ها گرفته! این دل ها مرده! این دل ها خسته شده…

 کجایی آقا؟ سخته؟؟ آقا این جمعه هم داره می ره! آقا پس کی میای؟؟ آقا انگار یادمون رفته جای تو خالیه…

 انگار گناهامون رو این دل ها رو سخت گرفته آقا…
 آقا شما امید مادری! شما امید زینبی…. شما عزیز خدایی…

 خدا کند که بیایی…

سری به نیزه بلند است، سر برادر زینب
خدا کند که نباشد سر برادر زینب…
 اللهم عجل لولیک الفرج

همه ما همیشه برای ظهور حضرت صاحب الامر دعا می کنیم.
از طرف دیگر می دانیم که علت غیبت آن امام بزرگوار، چیزی جز عدم وجود شرایط لازم در ما نیست.

خیلی از امامان بودند که وقتی سال می شد از آنها که چرا قیام نمی کنید، می فرمودند یاور نداریم.
چه تعداد یار مد نظر آنها بود؟
یکی از ائمه معصومین (ع)، در پاسخ به چنین پرسشی، به یک گله گوسفند اشاره می کنند و می فرمایند: اگر این قدر یاور داشتم، قیام می کردم.شخص سئوال کننده می گوید: رفتم و تعداد گوسفندان گله را شمردم،به خدا قسم، فقط 17 گوسفند بود.

آیا ما واقعاً برای ظهور آماده ایم؟
نکند شرایط ما شرایط زمان امام حسن (ع) باشد یا دعاهای ما مثل نامه های مردم کوفه به امام حسین (ع) باشد ...

یکی از شیعیان خدمت یکی از ائمه علیهم السلام رسید و عرض کرد: اینقدر تعداد شیعیان و محبین شما زیاد است چرا قیام نمی کنید؟
امام (ع) به تنوری که در آن اتاق روشن بود اشاره کردند و به آن فرد فرمودند: برو و در تنور بنشین.
آن فرد عرض کرد: اگر حرفی زدم که باعث ناراحتی شد، مرا عفو کنید.
امام فرمودند: تو را عفو کردم.
در این هنگام غلام آن حضرت وارد اتاق شدند. امام به غلام خود فرمودند: برو در تنور بنشین.
غلام بدون کلمه ای حرف در مقابل چشمان میهمان امام، رفت و در تنور آتش نشست.
امام با میهمان خود وارد صحبت شدند و مدتی طولانی از هر دری سخن گفتند.
بعد، امام به میهمانشان فرمودند: برو و در تنور نگاه کن.
آن شیعه بلند شد و رفت در تنور نگاه کرد و دید غلام امام، صحیح و سالم در وسط آتش چهار زانو نشسته است.
غلام بیرون آمد و به آنها سلام کرد.
امام خطاب به میهمانش فرمود: چند نفر شیعه مثل این غلام داریم؟
آن فرد عرض کرد: هیچ. 

مسأله این است که ما شیعه نیستیم. ما فقط « محب ائمه اطهار » هستیم. شیعه، به امثال سلمان فارسی و ابوذر و عمار و مالک اشتر می گویند، نه به ما.

همین الان نائب امام در بین ماست. آمادگی ما برای اجرای فرامین ایشان چقدر است؟
نکند مثل مردم اطراف حضرت مسلم ابن عقیل باشیم. « مسلم ابن عقیل » امام زمان (عج) اکنون در بین ماست.
آیا پیگیر فرمایشات ایشان هستیم؟ آیا خود را « در عمل » سرباز جان بر کف معظم له دانسته ایم؟
اگر چنین بود، اگر ایشان به تعداد یک پنجم مجموع نمازگران صفوف جماعت و جمعه در سراسر کشور، یار واقعی داشتند، وضع کشور ما اکنون اینگونه نبود.

این (یاری امام) حیاتی ترین مسأله در زندگی هر فرد است.
باید این مسأله را بررسی کنیم و اگر آماده نبودیم، دنبال ساختن خودمان برویم.
این یعنی دعای عملی. وگرنه دعای لفظی فایده زیادی ندارد.

لذا باید « مولفه » های آمادگی را بررسی کنیم و برای ایجاد یا تقویت و حفظ آنها برنامه ریزی کنیم. باید علمی کار کرد. اینجا هم به « مدیریت علمی » نیاز داریم.

مثالی را بنده می زنم، دوستان بقیه مصادیق را بفرمایند:
برای یاری یوسف زهرا (عج) ، در آن واقعه بزرگ تاریخی، حتماً لازم است ما از نظر جسمی آماده باشیم. فرد ضعیف نمی تواند یار خوبی در میدان جنگ باشد.
پس یکی از مولفه های آمادگی برای ظهور، ورزش کردن و حفظ آمادگی جسمانی است.

یکی بیاید شیعه بودن را به ما یاد بدهد.
برای هر چیزی کلاس می گذاریم (آموزش اینترنت، فوتوشاپ،...)، چرا برای این امر مهم کلاس نمی گذاریم؟ این مسأله در فرهنگ عمومی ما چه جایگاهی دارد؟ فقط در مناسبتها؟ آنهم فقط چند ساعت؟
نکند بمیریم در حالیکه هنوز شیعه نشده باشیم.

نكاتی در رابطه با نقش دعا در تعجیل فرج:    

  برخی نیز می گویند: (تا ما درست نشویم آقا نمی آید) اگر معنای این حرف

این باشد كه ما باید خود و جامعه ی خویش را اصلاح و به ظهور كمك كنیم

مطلب درستی است ولی اگر ناامید شویم و بگوییم تا زمانی كه اوضاع به همین

منوال است آقا نمی آید، حرف درستی نیست زیرا اولا امام در زمان ناامیدی

مردمان می آید. دوم آن كه ایشان نیز برای اصلاح می آید و زمین را پراز عدل

و داد می كند، آن هنگام كه از ظلم، ظلمت و ستم آكنده شده است.

سوم آن كه ما تحت هیچ شرایطی نباید از ظهور نا امید باشیم.

هر لحظه ممكن است فرج فرابرسد.

۸-     به یقین هركس كه امروز برای تعجیل در ظهور حضرت مهدی(ع) دعا

می كند و در راه تحقق این هدف گام بر می دارد؛ در ثواب و فضیلت هر حقی

كه پس از ظهور اقامه خواهد شد، هر فسادی كه از روی زمین برچیده می شود،

هر گناه و معصیتی كه ترك می گردد، هر حكمی از احكام اسلام كه بیان و اجرا

 می گردد، هر حقی كه بر پا می شود و... سهیم و شریك خواهد بود.

گفتیم كه دعا زمان ظهور را نزدیك می كند. تصور كنید حتی اگر پنج دقیقه

ظهور زودتر انجام شود از چه تعداد گناه، معصیت، ظلم، خون ریزی، ستم

وجنایت جلوگیری خواهد شد؟ و اگر كسی بتواند با اعمال و دعای خویش در

جلو افتادن زمان ظهور موثر باشد به چه توفیق بزرگی دست یافته است!!

۹-     كسی كه برای ظهور دعا می كند در حقیقت از اوضاع و احوال عالم و غیبت

 امام زمان (عج) ناراضی است و این خود نوعی برائت جستن از تمامی كسانی

است كه با سوء استفاده از نبود قدرت و حكومت ظاهری عالم در دست ولی خدا

 به ظلم و ستم مشغولند. آری انتظار یعنی نفی وضع موجود و به دنبال تحقق

وضع مطلوب بودن. اگر به فرض ما برای فرج امام عصر(عج) دعا كردیم و

توفیق درك ظهور را پیدا نكردیم هرگز چیزی از دست نداده ایم. طبق روایات

برای كسی كه جهت تعجیل در امر فرج زیاد دعا می كند فرج حاصل می شود و

او همانند كسی است كه در راه خدا در خون خویش غلتیده است

و با ظهور آن حضرت از اهل رجعت خواهد بود.

اللهم عجل الولیک الفرج

 


پیامبر اکرم (ص) فرموده اند: بهترین اعمال امت من ، انتظار فرج است

(انتظار فرج در اعمال و رفتار ، نه در حرف ، چه مقدار با انجام اعمال (انجام واجبات و ترک محرمات و مراقبت دائم از اعمال و غیره ، به انتظار فرج عمل کرده ایم و زمینه ی ظهور حضرت را فراهم کرده ایم؟! )


یادمان باشد همانطوری که در غیبت حضرت مهدی (ع) مقصر هستیم ، میتوانیم در ظهور حضرت مهدی (ع) موثر باشیم...

اقا جان ببخش ، ما بیش از اینکه اهل انتظار باشیم ، از تو انتظار داریم!..